We zijn pas om 9 uur opgestaan omdat we toch alle tijd hadden.
Zaterdagavond hadden we de koffers vast ingepakt en dat was ook al een hele
toestand. Zelfs met de extra koffer die we gekocht hadden was het inpakken uitpakken en weer inpakken. Ruimte in de
koffers was er genoeg maar het gewicht was veeeeeel te veel. Uiteindelijk
hebben we het één en ander achtergelaten en kwam het allemaal toch nog goed.
Na een heerlijk ontbijtje met de laatste restjes, zijn we nog op pad
gegaan. De bedoeling was om naar het Iwo Jima Memorial te gaan maar we kwamen
midden tussen het publiek terecht dat naar de marathon aan het kijken was.
Er was die dag namelijk een city/marathon gaande, die door Washington liep.
Rondom het monument waren allerlei tenten opgezet, een gedeelte was afgezet
maar al met al was het vreselijk leuk om mee te maken. We hebben duizenden
mensen over de streep zien komen en iedereen die binnen kwam, kreeg applaus.
Terug op onze hotelkamer hebben we nog koffie met cheesecake genomen. We
konden tot 1 uur op onze kamer blijven en dat was erg prettig.
Nadat we de auto hadden volgeladen, zijn we op ons dooie gemak naar Dulles
Airport gereden waar we de auto hebben ingeleverd. Dat ging allemaal heel
soepeltjes. De shuttle van Alamo heeft ons netjes vóór de terminal afgezet
zodat we niet te ver met onze koffers hoefden te sjouwen.
We hadden via Internet al ingecheckt en het was dus simpelweg even de instapkaarten
printen, koffers inleveren en wachten totdat we konden boarden. Maar het liep
allemaal heel anders.
Toen we vroegen waar we konden printen, vroeg een United medewerker waar we
naar toe moesten. Bij het antwoord Amsterdam, dirigeerde hij ons naar een
andere balie, waar weer een andere medewerker stond, die heel droog: “gecanceld”
riep en ons verwees naar loket 10. Ik dacht nog dat hij een grap maakte maar
nee, het was echt zo.
Bij loket 10 stond een enorme rij maar ik dacht slim te zijn. Ik kon me
niet voorstellen dat al die mensen een gecancelde vlucht hadden, dus ik liep er
in eerste instantie voorbij. Helaas, helaas, bijna alle vluchten waren
gecanceld i.v.m. de orkaan Sandy en al die mensen in de gigantische rij stonden
allemaal te wachten totdat zij hun vlucht konden omzetten.
Ook de hele maandag zouden er geen vluchten vertrekken dus wanneer we weg
zouden kunnen was één groot vraagteken.
Er waren 20 incheckbalies, doch slechts 3 baliemedewerkers om al die mensen
te woord te staan en als je bedenkt dat ze met elke klant zeker 30 minuten
bezig waren, dan weet je dat we erg lang hebben gewacht. Al met al hebben we
zeker 5 uur in de rij staan wachten. We hebben zeker een paar uur gepraat met
een vrouw uit Engeland die naar Manchester wilde en een Amerikaan die
oorspronkelijk uit Sri Lanka kwam. Ach ja, je moet de tijd toch doorkomen.
Ook stonden er een aantal Nederlanders in de rij en een Duitse vrouw zodat
er onderling de laatste informatie en geruchten werden doorgespeeld over het
hoe en wat.
Toen de Duitse vrouw aan de beurt was, bleek dat er die avond om 10 uur toch
nog een laatste vliegtuig vanuit Washington naar Frankfurt zou vertrekken en
dat er in dat vliegtuig nog plaats was. Zij speelde die informatie door aan ons
en vroeg ook maar even aan de vliegveldmedewerker of het niet handig zou zijn
om de Europeanen uit de rij te halen zodat zij tenminste nog op tijd weg
konden. Voor de Amerikanen was het toch al een verloren zaak; zij zouden minstens
moeten wachten tot woensdag voor ze eventueel weg zouden kunnen. Je zou
verwachten dat zo’n vliegveldmedewerker zelf wel op zo’n idee zou komen maar
nee, daar hadden ze een Duitse vrouw voor nodig.
Intelligente medewerkers, daar maar niet heus.
Vanaf dat moment ging het snel, ook al omdat er meer baliemedewerkers
werden ingezet (eindelijk). Wij mochten meekomen en bij het loket zei de
medewerkster dat we pas op woensdag zouden kunnen vliegen. Maar wij hadden al
gehoord van het vliegtuig dat om 10 uur nog zou vertrekken en brachten dat naar
voren. Er bleek inderdaad nog plek te zijn maar dan zouden we via Frankfurt
moeten vliegen en daar 4 uur moeten wachten op aansluiting naar Amsterdam. Geen
probleem vonden we. Alles beter dan in Washington blijven terwijl je niet weet hoe
Sandy zich gaat gedragen.
We kregen dus een plek in dit vliegtuig en ook nog een Economy Plus ticket
zonder bijbetaling. Economy Plus betekent méér beenruimte dus dat was een
meevaller. Vanuit Frankfurt zouden we dan met een City Hopper van de KLM naar
Schiphol vliegen. Helemaal opgelucht leverden we onze koffers in en tijdens het
wachten tot we het vliegtuig in mochten, hebben we een hele poos gepraat met de
vrouw uit Duitsland. Eerst in het Engels, daarna in het Duits en automatisch
vervielen we toch weer in het Engels.
Eindelijk mochten we het vliegtuig in. We waren het inmiddels spuugzat maar
ook helemaal opgelucht dat het toch gelukt was.
Na een voorspoedige vlucht kwamen we om half 11 de volgende morgen aan in
Frankfurt. Hier moesten we alsnog boardingtickets regelen, maar ook dat ging
helemaal verkeerd. We werden van het kastje naar de muur gestuurd en op het
vliegveld stond niks aangegeven.
Na de zoveelste keer vragen bleek dat we in een hele andere terminal
moesten zijn zodat we eerst in een soort treintje moesten stappen dat ons naar de
andere terminal bracht. In dat andere gebouw hebben we ook weer lopen zoeken
naar de balie van de KLM en eindelijk, eindelijk stonden we toch waar we wezen
moesten. We kregen 2 instapkaarten én plaatsen naast elkaar en toen begon het
wachten weer. Via de I-Pad wilden we het thuisfront even mailen waar we
uithingen maar helaas dit vliegveld had alleen betaald internet. Uiteindelijk
dus maar gebeld.
Nadat we gewacht hadden tot 2 uur mochten we de City Hopper in. De vlucht
duurde maar een uurtje maar de service was geweldig. We kregen een kop echte
Nederlandse koffie én een stroopwafel. Heerlijk, nog nooit zó blij geweest met
koffie.
Omdat het zo druk was op Schiphol, “mochten” we ook nog een rondje extra
vliegen boven Lelystad voor er plek was om te landen op Schiphol.
Daarna moesten we nog 20 minuten taxiën maar uiteindelijk stond het toestel
toch stil. Bij de bagageband kwam onze bagage al heel snel omdat de meeste
passagiers alleen maar handbagage hadden.
En natuurlijk werden we bij de douane aangehouden. In eerste instantie
zouden we de koffers moeten openen om die te laten doorzoeken maar na een “zielig”
verhaal over wat we allemaal hadden meegemaakt, mochten we zowaar doorlopen.
We hebben 1e klas kaartjes gekocht voor de trein en ook hier
moesten we weer wachten.
Uiteindelijk waren we om kwart over 6 in Ermelo waar Steffan ons stond op
te wachten met een grote auto voor al onze bagage. Hij bracht ons eindelijk
naar ons eigen huis. Al met al zijn we zo´n 24 uur onderweg geweest maar het
belangrijkste was dat we veilig thuis zijn gekomen.
We
gaan nu uitrusten, bijkomen en we gaan onze jetlag te lijf, die
ongetwijfeld zal komen.
Onze trouwe auto
Wat een ellende zo op de laatste dag.
BeantwoordenVerwijderenNu inderdaad lekker slapen en uitrusten.