Als volleerde gebruikers heeft de toegang tot de metro voor ons geen
geheimen meer en een kwartiertje later stappen we uit op de National Mall.
We gaan vandaag de belangrijkste monumenten die hier staan, bekijken.
We beginnen bij het Washington Monument, de naald die hoog boven alles
uittorent en die je vanaf elk punt kunt zien.
Normaal gesproken kun je met een lift helemaal naar boven waar je een
prachtig uitzicht schijnt te hebben over de stad. Helaas is het monument
gesloten i.v.m. reparatie. In augustus 2013 is er in het noord-oosten van
Amerika een aardbeving geweest die zelfs gevolgen had in Washington. Als gevolg
van deze aardbeving zijn er scheurtjes ontdekt in het monument en vanaf die
tijd is het voorlopig gesloten voor het publiek.
We lopen verder naar het World War 2 Monument dat bestaat uit 2 tegenover
elkaar liggende paviljoens omringd door 56 zuilen en gescheiden door een bassin
met fonteinen. Het is een groot en imposant monument waar je rond om heen kunt
lopen. Het is er ontzettend druk maar doordat het zo groot is, merk je dat
niet.
Langs de Reflection Pool, een hele lange waterpartij, gaan we naar het
Korean War Veterans Memorial. 19 Standbeelden, in V vorm neergezet, laten een groep
soldaten zien die op patrouille zijn. Wat het meest opvalt , zijn de gezichtsuitdrukkingen
van deze mannen. Je ziet de angst, de vermoeidheid en de ontberingen op ieders
gezicht. Het is een zeer aangrijpend en prachtig monument waar je stil van
wordt. Je kunt ook hier om het monument heenlopen zodat je ieder beeld apart
kunt bekijken. We blijven een poos staan kijken en dan gaat het weer verder. Je
loopt hier heel wat af want de afstanden tussen de monumenten zijn groter dan
je denkt.
Na een kwartiertje lopen, komen we bij het Lincoln Memorial, een oud Grieks
aandoend marmeren gebouw met een gigantisch aantal trappen. Bovengekomen kom je
in een rechthoekige ruimte waar een giga beeld staat van Abraham Lincoln die,
zittend op een grote leunstoel op iedereen neerkijkt. Lincoln was de president
gedurende de Burgeroorlog en hij heeft er mede voor gezorgd dat de slavernij
werd afgeschaft. Het is een imposant beeld en het doet je heel klein lijken.
Op de trappen van dit monument gaan
we lunchen terwijl Lincoln op ons neerkijkt. Heel bijzonder.
Nadat we onze trailreep en ons bekertje yoghurt op hebben, dalen we de rest
van de trappen af en lopen we maar weer eens verder.
Het volgende monument dat we tegenkomen, is het Vietnam Veterans Memorial
(The Wall). Eigenlijk bestaat dit monument uit drie verschillende gedeelten.
Als eerste het meest bekende gedeelte, de muur, ook wel The Wall genoemd.
Deze muur, gemaakt van spiegelend zwart graniet, bevat de 58.256 namen van alle
mannen (en 9 vrouwen), die in de Vietnam oorlog zijn gesneuveld.
Het is overweldigend door zijn eenvoud. Eén lange, steeds hoger wordende
muur die daarna weer lager wordt, met alleen maar ingegraveerde namen.
Als tweede een beeldengroep van 3 mannen. Dit ter herinnering aan allen die
na de oorlog zijn gestorven aan de gevolgen ervan. En als derde een
beeldengroep ter herinnering aan de vrouwen die tijdens de Vietnamoorlog hebben
gediend.
Die gigantische hoeveelheid namen doet je beseffen hoeveel mensen hun leven
hebben gegeven in deze oorlog. Je wordt er helemaal stil van.
Gelukkig kunnen we tijdens de wandeling naar het volgende punt op ons lijstje
even bijkomen. Wij wandelen n.l. naar het Witte Huis, de plek waar president
Obama misschien nog 4 jaar mag wonen. Als we bijna bij het hek zijn,
verschijnen er opeens politie agenten die de wegen en de hekken in de nabijheid
van het Witte Huis afsluiten. Iedereen moet gepaste afstand bewaren. Op het dak
verschijnen scherpschutters en voor het Witte Huis staan een aantal zwarte auto’s
waaronder een limousine en een aantal SUV’s (Secret Service?). Ook cirkelt er
een (politie)helikopter rond. Volgens mij zou het best eens zo kunnen zijn dat
Obama ergens naar toe gaat. Zo gaat dat dus als je president van USA bent, dat
is wat anders dan Mark Rutte op zijn fietsje.
We blijven een poos staan kijken en uiteindelijk vertrekt de stoet auto’s.
Niet lang daarna gaan de hekken weer open en mag er weer verkeer rijden.
Obama zal dus wel weg zijn gegaan. Grappig om dat eens mee te maken.
Wij lopen maar weer eens verder en Jan stelt voor om nog even naar het Thomas
Jefferson Memorial te lopen. Hemelsbreed lijkt het niet zo ver maar we moeten
bijna een uur lopen vóór we er zijn. Er is n.l. maar één ingang en om daar te
komen moeten we een hele cirkel maken. Als we er eindelijk zijn, moeten we weer
heel veel trappen op. Uiteindelijk komen we in een koepel waar een beeld staat
van de goede man. Thomas Jefferson heeft dé onafhankelijkheidsverklaring
opgesteld en hij was uitvinder en is ook president van Amerika geweest. Het
monument valt ons tegen maar ja, we zijn moe én we hebben al zoveel monumenten
gezien.
Ook op de trappen van dit monument eten we wat. Daarna houden we het voor
gezien. We zijn het zat voor vandaag. We zoeken de metro weer op en we komen
weer veilig op het station waar we moeten zijn. Alsof we nooit anders gedaan
hebben. Buiten gekomen, besluiten we vandaag wat eten betreft voor een snelle
en zeer ongezonde hap te gaan. Vlak bij het metro station zit een Mc Donalds en
daar gaan we hamburgers en frites scoren.
We hebben geen puf meer om uitgebreid uit eten te gaan.
Voordeel is dat we snel klaar zijn en daarna gaan we terug naar het hotel.
Lekker de beentjes omhoog want we hebben vandaag zo’n 10 tot 15 km gelopen.
Maar het was de moeite waard. Zeker weten.
The White House
Geen opmerkingen:
Een reactie posten