Dinsdag 9 oktober (Niagara Falls)

Onze wekker gaat bijtijds vandaag want we willen vroeg bij de watervallen zijn. Eerst genieten we van een heerlijk hotel ontbijt met alles erop en eraan.

Er zijn scrambled eggs, worstjes, bekertjes yoghurt, allerlei zoete broodjes en ook gewoon brood. Helemaal goed dus.

We drinken geen koffie maar gaan meteen op pad. Het is niet ver rijden en al snel horen we de waterval maar we zien hem nog niet. We parkeren de auto en lopen eerst naar het Visitor Center maar daar is weinig te zien.

Inmiddels zijn ook de eerste bussen met Aziaten gearriveerd. Die zie je hier werkelijk overal en ze lopen je altijd in de weg.

De Niagara Watervallen zijn ontstaan doordat de 57 km lange Niagara rivier zijn water door een diepe kloof stuwt van Lake Erie naar Lake Ontario. Het hoogteverschil tussen deze 2 meren bedraagt zo’n 50 meter en de rivier overbrugt dit door de Niagara watervallen. Over een breedte van vele honderden meters stort het water zich naar beneden. Er zijn 3 verschillende watervallen; de American Falls en de Bridal Veil Falls, aan Amerikaanse zijde, en de Horseshoe Falls aan Canadese zijde.

Wij beginnen aan de Amerikaanse kant. De American Falls is 280 m breed en en de hoogte is 21 meter. Als je op bepaalde plaatsen staat, lijkt het net alsof het water in het niets verdwijnt. Heel apart om te zien. Je kunt de 2 Amerikaanse watervallen vanaf verschillende plekken bekijken door over de Rainbow Bridge te lopen. Het is nog tamelijk rustig dus we wandelen door het State Park naar alle punten. Het is een gigantisch mooi gezicht en het maakt een hoop lawaai.

Hierna wandelen we naar de Rainbow Bridge die de Amerikaanse en Canadese

Kant met elkaar verbindt. Vanaf deze brug heb je uitzicht op zowel American Falls en Breidal Veil Falls alsook op de Horseshoe Falls. De brug vormt tevens de grens, dus moeten we onze paspoorten laten zien en krijgen we de onzinnige vraag van de Canadese Douane wat we in Canada komen doen. Wat dacht je van de watervallen bekijken vanaf de Canadese kant????

We geven dus braaf antwoord op de vragen, krijgen een stempel in ons paspoort en dan kunnen we doorlopen, Canada in.

Vanaf de Canadese kant is de American Falls veel mooier om te zien. Je ziet dan echt hoe het water naar beneden stort, frontaal zicht dus. Heel mooi.

We lopen verder naar de Horseshoe Falls, wat nog een hele tippel is.

De Horseshoe Falls dankt zijn naam aan de hoefijzervorm, is 670 meter breed  en 53 meter hoog. Elke seconde stroomt er zo’n 2 miljoen liter water naar beneden. Het maakt een gigantisch lawaai en veroorzaakt een nevelgordijn zodat het net lijkt alsof er mist hangt. Als je er langs loopt, wordt je ook daadwerkelijk nat van alle nevel. Je kunt er redelijk dicht in de buurt komen en het is overweldigend, echt waar.

We blijven een hele tijd staan kijken en merken dat het aan de Canadese kant drukker is dan aan de Amerikaanse kant. Geen wonder want vanaf deze kant is het veel indrukwekkender dan aan de Amerikaanse kant.

Inmiddels hebben we trek gekregen en we lunchen op een bankje in Canada.

Grappig, zijn we toch nog in Canada geweest.

Na de lunch lopen we weer richting Rainbow Bridge. Zo langzamerhand hebben we al de nodige mijlen afgelegd en ik begin mijn benen aardig te voelen.

Vóór we Amerika weer in mogen, moeten we eerst USD 0,50 per persoon betalen in muntgeld. Natuurlijk hebben we niet zoveel muntgeld maar er staat gelukkig een wisselautomaat. Je zal maar geen geld bij je hebben, kom je dus mooi Amerika niet weer binnen. Bij de Amerikaanse douane moeten we onze paspoorten weer laten zien en krijgen we de stompzinnige vraag hoe lang we in Canada zijn geweest. Wat denk je van een uurtje of 3? Toch maar weer serieus antwoord gegeven en zowaar we mogen Amerika weer in.

We lopen weer in de richting van de American Falls en besluiten nog even naar het observatiedek te gaan. Van hieraf heb je eigenlijk een mooi overzicht op alle watervallen. Ik maak nog maar wat foto’s en dan hebben we het wel gehad. We zoeken de auto weer op en rijden terug naar ons hotel. Wat een rust op onze kamer, geen gebulder en lawaai meer.

Al met al was het een schitterende ervaring die we niet hadden willen missen. Het is toch iets wat je gezien moet hebben als je in dit deel van Amerika bent.

Morgen gaan we weer verder met onze reis.