De laatste volle dag van onze vakantie begint zoals gewoonlijk met een
ontbijt en het loopje naar de metro. We lopen naar het tourniquet, stoppen onze
kaartjes in de juiste gleuf en dan gaat het poortje open. Althans voor mij. Jan staat met een houten bek voor
een poortje dat niet open gaat, ook niet na een paar keer opnieuw proberen.
Uiteindelijk zit er voor hem niks anders op dan een nieuw kaartje te kopen en na
even wachten worden we toch weer herenigd. We moeten een kwartier wachten op de
metro doordat er een weekend regeling is maar daarna kunnen we toch instappen.
Als we bij het goede station uitstappen, weigert mijn kaartje en sta ik voor
een gesloten hekje. Jan is inmiddels aan de andere kant. Ik stap naar een controleur
en zeg dat ik er niet uit kan. Hij checkt mijn kaartje en zegt dan dat er nog
maar $0,40 op staat. Ik heb mijn portemonnee al open als hij mij, zonder te
betalen, doorlaat. Je hoort hem denken: ”daar heb je weer zo’n stomme toerist”.
Maar ja, ik ben door het hekje en dat is het belangrijkste. Als we weer buiten
lopen merken we dat het hartstikke druk is
overal omdat morgen hier een marathon gelopen wordt. We zien overal mensen
hardlopen; je wordt er gek van.
Wij lopen allereerst naar het Capitol. De weg er naar toe is een grote
bouwput; ze zijn bezig om nieuwe graszoden te leggen en de bestrating aan te
passen. Het Capitol is het regeringscentrum van Amerika. Hier zetelen de Senate
en het Congress, te vergelijken met onze Eerste en Tweede Kamer. Als we er
bijna zijn, merken we dat bijna alles is afgezet. Volgens ons zijn ze al bezig
met het opbouwen van allerlei stellages voor de inauguratie van de nieuwe
president. Via een omweg komen we aan de achterkant waar het visitor center is.
Voor we naar binnen mogen, krijgen we te horen dat we geen flesjes water en
eten mee naar binnen mogen nemen.
Wij dachten dat dat alleen gold als je aan een rondleiding wilde deelnemen
maar helaas, ook om het gebouw binnen te komen geldt dit.
Aangezien we niet van plan zijn om ons eten en drinken weg te gooien,
besluit Jan om buiten te blijven en ga ik naar binnen, waar ik nogmaals
gecontroleerd wordt en zelfs mijn zakken moet leegmaken. Als ik eindelijk
binnen ben, is het een teleurstelling. Je komt in een hele grote ruimte waar
allerlei standbeelden staan en waar je je op kunt geven voor een rondleiding.
Dat doe ik maar niet want er staat een rij en anders moet Jan veel te lang wachten.
Ik kijk even rond en neem wat foto’s en via de shop waar ik een paar kaarten
koop, loop ik weer naar buiten waar Jan geduldig zit te wachten.
Tja, dat was het Capitol. Hier hadden we ons veel meer van voorgesteld.
We zoeken eerst maar een bankje op waar we gaan lunchen met een mooi
uitzicht op het Capitol.
Vervolgens gaan we naar het National Museum of the American Indian. Dit is
een immens groot gebouw, ontworpen door Douglas Cardinal, een Blackfoot Indian.
Het is gemaakt van limestone en het ziet er erg mooi uit.
Binnengekomen vragen we eerst maar even advies. We kunnen het best beginnen
op de 3e etage en dan langzamerhand afzakken naar beneden.
Dat doen we dus. Het museum bestaat uit een aantal tentoonstellingen die
laten zien en horen wat de indianen geloven, hoe ze in het verleden leefden,
hoe nu en wat ze in de toekomst willen. Ook wordt er een film vertoond op 3 niveaus:
op het scherm, in de lucht en in een grote steen op de grond.
Het is schitterend hoe ze dat hebben gedaan en je weet niet waar je kijken
moet om alles te zien. De inhoud van de film is zeer positief; geen woord over
de moeilijkheden waar de indianen mee te maken hebben zoals alcoholisme, het
wegtrekken van de jeugd, de werkeloosheid ed. het lijkt één groot sprookje, de
indiaanse wereld.
We lopen een hele tijd rond maar eigenlijk valt het museum ons tegen. We
hebben veel mooiere musea gezien over de geschiedenis van de indianen.
We zien weinig over de oude gebruiken zoals kleding maken en huiden
prepareren en over het dagelijks leven.
Om 3 uur houden we het voor gezien en gaan we terug naar de metro.
Eerst moeten we nog een extra metrokaartje kopen. We proberen het met
muntgeld omdat we dat graag kwijt willen maar het apparaat geeft al het
muntgeld vrolijk weer terug. Na een aantal keren proberen, pakken we toch maar
de creditcard en die werkt wel. Met het gekochte kaartje gaat alles vervolgens
goed alleen is het hartstikke druk in de metro. Het is proppen maar
uiteindelijk past toch iedereen erin. Bij het station Rosslyn stappen wij uit
en wonder boven wonder komen we beiden zonder problemen door het tourniquet.
Omdat het overal zo druk is, besluiten we meteen ergens te gaan eten. Dat is
maar goed ook want als wij bijna uitgegeten zijn, stroomt het restaurant vol.
Wij gaan met een volle maag richting hotelkamer.
Vanavond beginnen we maar vast met koffers pakken en wegen zodat we morgen
rustig kunnen opstarten. Ons vliegtuig gaat pas om half 6 dus we willen morgen
nog naar het Iwo Jima monument. Eigenlijk wilden we naar Arlington, de
nationale begraafplaats maar daar kunnen we niet komen i.v.m. de marathon.
Jammer maar het is niet anders.
American Indian Museum
Geen opmerkingen:
Een reactie posten