Zondag 23 september (Southwest Harbor)

Om ongeveer 8  uur zijn we opgestaan en hebben we een heerlijk ontbijt gehad. Buiten, op de porch want, in tegenstelling tot gisteren is het prachtig, zonnig weer. Wie had gedacht dat we eind september buiten zouden ontbijten; wij niet! Daar hebben we echt geluk mee want Acadia NP staat bekend om zijn regenachtige, mistige dagen. Vandaag schijnt de zon volop en het is warm.

Na een kop koffie en met een goedgevulde rugzak, stappen we de auto in.

We willen de westelijke kant van het eiland verkennen. Op de kaart hebben we verschillende punten uitgezocht waar we willen kijken en lopen.

Als we aan het rijden zijn, weten we het weer. Ook al rij je in Amerika vlak langs de oceaan; je ziet hem niet. Het uitzicht wordt belemmerd door bossen en struiken. Vaak moet je ook eerst een heel stuk door het bos lopen vóór je de oceaan ziet. Dit in tegenstelling tot Nederland waar je duinen en hoofdzakelijk vlak gebied hebt bij de zee.

De verrassing is dan ook weer heel groot als we plotseling de Atlantische Oceaan zien. Een fantastisch mooi uitzicht; waar je ook kijkt water en het is zó helder dat we een aantal eilandjes zien liggen. Genieten dus.

Na een poosje rijden we verder om een stuk verderop een trail te lopen.

Eerst weer een stuk door het bos en vervolgens wordt het steeds rotsachtiger en ongelijkmatiger; uitkijken dus.

Als we bij de oceaan komen, zien we alleen maar rotsen; geen zandstrand zoals in Nederland. We klauteren een stuk naar beneden en gaan op een rotsblok zitten. Van hieraf hebben we een goed uitzicht op de golven die op de rotsen slaan. We blijven hier zeker een half uur kijken naar al het moois, genietend van de zon. We hebben ons zelfs ingesmeerd met zonnebrand want de zon brandt.

Vervolgens gaat het weer verder naar de vuurtoren waar we, alweer, zittend op de rotsen lekker gaan lunchen. Trailrepen, yoghurt en bananen; we zijn weer gezond bezig vandaag. Wat een relaxte dag na die lange reisdag van gisteren.

Het volgende uitkijkpunt is een grote teleurstelling; we hadden gelezen dat je van hieraf het mooiste uitzicht hebt over de oceaan maar we zien alleen maar een aanlegplaats voor boten. Snel verder rijden want dit is waardeloos.

Ook het meer waar we nog een trail zouden lopen is niet echt ons ding zodat we besluiten om terug te rijden naar South West Harbor. Hier staat onze cottage en we besluiten om wat rond te lopen in het dorp. Nou, daar zijn we snel mee klaar want het is een gat van niks. Wat winkels en veel restaurants en dat is het dan. Wél zien we het visitor center van South West Harbor dus we gaan daar maar eens kijken. We raken aan de praat met de vrouw die in het visitor center aanwezig is en we vertellen haar van het uitzichtpunt waar alleen maar een aanlegplaats voor boten te vinden was. Het blijkt dat we niet de goede weg hebben genomen en zij vertelt ons hoe we wél moeten rijden.

We besluiten het een nieuwe kans te geven en, via een dirt road (een verharde zandweg) komen we uiteindelijk bij de weg die we wél hadden moeten nemen. Deze weg eindigt inderdaad bij de oceaan We parkeren de auto en gaan lekker zitten aan een picknicktafel die uitkijkt over het water. Even weer wat eten en vervolgens loop ik naar de oceaan, doe mijn schoenen en sokken uit en ga met mijn blote voeten in het water staan.

Dit is een traditie; ik heb me tijdens onze eerste Amerika reis voorgenomen om dit bij elke oceaan te doen en ik heb nu de Pacific, de Golf van Mexico en nu dus de Atlantische Oceaan gehad. De sokken en schoenen kunnen weer aan! Missie volbracht.

We genieten wederom van het uitzicht dat echt fantastisch is en rijden daarna weer richting cottage. Ineens, op de dirt road, zet Jan de auto stop en zegt dat ik nu maar eens moet gaan rijden. Ik krijg tekst en uitleg over het hoe en wat en dat is wél nodig. De SUV is n.l. een automaat en dat is een hele andere manier van rijden dan ik gewend ben. In eerste instantie weet ik niet welke pedaal ik met welke voet in moet drukken, totdat Jan zegt dat ik helemaal niks moet doen met mijn linkervoet. Na wat oefenen in stoppen en wegrijden gaat het al snel beter. Ik rij de hele weg terug naar de cottage en ik ben geweldig trots op mijzelf. Dit is nl de allereerst keer dat ik rij in Amerika en dan nog wel met zo’n gigantische bak. Heel wat anders dan ons eigen Peugeootje 207.

Bij de cottage drinken we eerst even wat en daarna ga ik eten koken; vanavond homecooking. Pasta met champignons, paprika, ui en tomatensaus. Het vlees denken we er maar bij want dat zijn we vergeten.

De rest van de avond besteden we aan foto’s bekijken, dagboek bijhouden en rommelen. Onze eerste dag in Acadia zit erop en was méér dan geweldig.

Morgen gaan we het drukkere gedeelte van het park in, alhoewel dat in deze tijd van het jaar wel mee zal vallen.

Ik heb er in elk geval veel zin in.

Seawall Point