Zondag 16 september (Vertrek)

We zijn er weer in Amerika, maar laat ik bij het begin beginnen. Om kwart voor 8, voor hem én ons  heel vroeg kwam Steffan ons ophalen met een grote auto van de zaak. Hij bracht ons in no time naar Schiphol. Eenmaal binnen, schrokken we van de lange  rij voor de incheckbalie. Dat hadden we niet verwacht. Na dik een uur wachten, waren we eindelijk aan de beurt. Het inchecken ging van een leien dakje en m.n. Jan slaakte een zucht van verlichting. Vervolgens door de douane (weer een lange rij) en snel even wat tijdschriften gekocht. Voor een kop koffie hadden we geen tijd zodat we maar meteen doorgelopen zijn naar de gate. Uiteraard kregen we daar weer de geijkte vragen; wie heeft de koffers ingepakt, wat kom je doen in Amerika en meer van dat soort (onzin)vragen. Daarna de computers uit de rugzak, riemen af etc. en natuurlijk moest Jan weer zijn schoenen uitdoen.

Vervolgens ging er een aantal röntgenstralen door ons heen én werden we ook nog eens uitgebreid gefouilleerd. Tja, je moet er wat voor over hebben om het vliegtuig naar Amerika in te mogen.

Over het vliegtuig gesproken; het was wel een erg klein toestel en we zaten behoorlijk op elkaar geperst. Naast ons zat een zeer zwijgzame Amerikaan die bijna de hele weg heeft geslapen. We hadden een eigen computerschermpje zodat Jan gelukkig weer de nodige filmpjes kon bekijken.

We vertrokken precies op tijd en begonnen aan 8,45 uur vliegen. Na 2 uur was ik het al helemaal zat en dan moet je nog ruim 6 uur op je stoel blijven zitten. Uiteindelijk kwamen we toch aan in Washington en natuurlijk stond er een hele lange rij voor de immigration, dus weer wachten. Nadat we op de foto stonden én onze hand- en duimafdrukken achter hadden gelaten, mochten we eindelijk Amerika in. Het had zo lang geduurd dat onze koffers al van de bagageband waren gehaald en eenzaam op ons stonden te wachten.

Snel zijn we naar buiten gegaan; eindelijk weer frisse lucht.

Er stond al een busje klaar om ons naar het autoverhuurbedrijf te brengen; we hadden zelfs het hele busje voor ons alleen.

Bij Alamo gekomen, waren we meteen aan de beurt en konden we kiezen uit ik weet niet hoeveel SUVjes. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een giga Chevrolet Equinox met alles erop en eraan; een achteruitkijkcamera, een zonnedak, een grote kofferbak en een heuse boordcomputer.

Met deze luxe bak zijn we meteen naar ons hotel gereden waar we ingecheckt hebben en de spullen naar onze, zeer ruime kamer hebben gebracht.

Daarna zijn we eerst boodschappen gaan doen en vervolgens hebben we gegeten om daarna weer snel terug te rijden naar het hotel.

Daar heb ik nog even de koffers geordend en toen ging al heel snel letterlijk en figuurlijk het licht uit. De lange, lange dag  zat erop.

Zicht op Canada