De zon schijnt weer maar het waait wel behoorlijk vandaag. Toch is de temperatuur
nog steeds heel aangenaam, zo’n 21 graden.
We hebben gisterenavond overlegd wat we vandaag gaan doen omdat we in onze
voorbereiding voor vandaag eigenlijk geen plan hadden gemaakt.
We rijden weer naar de ingang van het park en omdat we een parkpas hebben
voor 7 dagen, kunnen we zó verder rijden.
We bezoeken eerst het Nature Center, waar een kleine tentoonstelling is
over de flora en de fauna van het park. Jan had (zoals gewoonlijk) weer een
heel gesprek met een parkrancher over weet ik het wat en ik ben maar verder gaan
rondkijken.
Na een sanitaire stop (de wc’s zijn hier overal erg schoon) zijn we
doorgelopen naar een klein museum hier in het park, het Van Abbe Museum.
Het museum is gesticht door een New Yorkse filantroop, genaamd (inderdaad)
Van Abbe. Deze man besloot op 71 jarige leeftijd, terwijl hij ernstig ziek was,
zich te verdiepen in archeologie en dan m.n. de geschiedenis van de
prehistorische indianen. Hij verzamelde en catalogiseerde allerlei
archeologische vondsten uit deze omgeving. Ook kreeg hij veel voorwerpen
aangeboden door de plaatselijke bevolking. Aangezien hij zo’n grote verzameling
had, besloot hij in 1926 een klein museum te bouwen. Van baksteen, heel
ongebruikelijk in deze omgeving.
Het museum heeft een grote verzameling gebruiksvoorwerpen van de prehistorische
indianen tentoongesteld en deze voorzien van een duidelijke uitleg over de
wijze waarop men ze maakte.
Wij kregen zowaar een privé rondleiding van een oud leraar die als
vrijwilliger van het museum aanwezig was. Hij vertelde in heel begrijpelijk Engels
en duidelijk sprekend (een echte leraar dus) allerlei zeer interessante feiten
over de geschiedenis van de indianen die in deze buurt leven. Er zijn hier 4
stammen die zich hebben verenigd onder de naam Wabanaki.
Daarna hebben we zelf nog een poos rondgekeken.
Na deze bijzondere ervaring hebben we de auto weer opgezocht en zijn we
weer een gedeelte van de Park Loop gaan rijden. Een route uitstippelen is nogal
ingewikkeld omdat een groot gedeelte van de Park Loop éénrichtings verkeer is.
Als je een afslag mist, moet je een heel eind omrijden (dat weten we uit
ervaring).
Via North East Harbor, een klein plaatsje waar we aan de haven hebben
gelunched, zijn we verder gegaan naar Sargent Drive, wat de mooiste weg van
Acadia zou zijn. Wij hadden verwacht dat de weg grotendeels langs de Somes
Sound zou lopen (Somes Sound is de enige fjord in Amerika) maar we hadden beter
moeten weten. Een heel klein stukje reden we langs de fjord en de rest was bos
en bomen. We hadden er meer van verwacht.
Hierna wisten we eigenlijk niet meer wat we wilden doen zodat we maar naar
Seawall zijn gereden waar we al eerder zijn geweest. We vonden het daar
geweldig mooi en hebben er weer een poos op de rotsen gezeten, voor de laatste
keer genietend van de oceaan.
Terug bij de cottage hebben we een tijdje gepraat met de eigenaresse van de
cottages over onze ervaringen deze 3 dagen.
Daarna zijn we, als afsluiting van deze 3 dagen, verse kreeft gaan eten.
Dat was een heel aparte ervaring. We reden naar de haven, naar Beal’s Lobster
Pier, waar ze verse kreeft en andere schaaldieren verkopen en bereiden.
We kwamen in een ruimte waar grote
bakken met levende kreeften stonden.
Je kunt hier je eigen kreeft uitzoeken maar dat hebben we aan de verkoper
overgelaten. Hij haalde er 2 exemplaren uit, gooide ze op de weegschaal (je
betaalt naar gewicht) deed ze vervolgens in een netje en legde ze in een krat.
We kregen een bon met een nummer, betaalden aan de kassa en daarna moesten
we wachten tot ons nummer afgeroepen werd. Tijdens het wachten wilde ik een
foto maken van de bakken met kreeft. Toen de verkoper dat in de gaten had,
pakte hij een hele grote kreeft uit de bak, zette hem op de rand zodat ik hem
kon fotograferen. Nadat de kreeft netjes geposeerd had, werd hij (of zij) weer
in de bak gekieperd.
Na een tijdje wachten, werd ons nummer afgeroepen en kregen we een ieder
een kartonnen bak met daarin onze knalrode, kreeft en een bakje gesmolten
boter. Verse kreeft eet je n.l. het best met alleen gesmolten boter.
Nu kon het feest beginnen. Gelukkig hadden ze de harde schaal al voor ons
gekraakt want dat is een wetenschap op zich. Het eten is eigenlijk één grote
knoeiboel want je pulkt het vlees uit de schaal.
Nu zal ik wel veel mensen tegen de haren instrijken, maar wij vonden het
niet bijzonder smaken. Het was net kauwgom en
het smaakte zoetig en verder naar niks. We hebben hem opgegeten maar
niet echt van harte. Weer een ervaring rijker en een illusie armer. Het zal wel
aan ons liggen want iedereen om ons heen is lovend over de kreeft uit Maine.
Nou, wij dus niet.
Binnen een uurtje waren we terug in onze cottage waar we maar snel een kop
koffie hebben gedronken om de smaak weg te spoelen.
Vandaag was onze 3e en laatste dag hier. Wij hebben genoten van
Acadia NP. Het is een prachtig park met een schitterende Atlantische Oceaan.
Rotsachtige stranden, mooie branding, diepblauw water, eindeloze vergezichten
en mooie bossen. Een ervaring die we niet hadden willen missen.
Uitzicht Seawall
Geen opmerkingen:
Een reactie posten